Hi, ik ben Sonja.
Ik ben in 2003 verkracht. Een paar jaar later heb ik besloten dat ik de boosheid naar de dader niet langer mijn leven laat domineren. Wat mijn geheim is? Vergeving!
Je hebt altijd verschillende keuzes die je kunt maken. Kies je om in de angst te blijven of kun je met mildheid kijken naar wat er is gebeurd? Gun jezelf die mildheid. Ik kan je helpen. Dit doe ik door middel van mijn boek, coaching & lezingen.
Dit is wat ik je kan aanbieden.
Klik door voor meer informatie
Leer mij beter kennen.
- Beluister deze podcast eens waarin ik word geïnterviewd.
- Lees dit interview in weekblad HUMO waar ik super open ben.
- Bekijk mijn optreden in Eén vandaag waar ik mijn kijk geef op #metoo.
Liefs, Sonja
Sonja in de media.
Desondanks heeft ze haar leven weer op kunnen oppakken en wil ze andere slachtoffers meegeven dat ook zij de regie weer kunnen terugpakken over hun eigen leven.
Belangrijk is hierbij om vooruit te kijken, vindt Sonja. “Je zicht is door de voorruit van je auto ook groter dan wat je kunt zien door de achteruitkijkspiegel. Die spiegel kun je natuurlijk wel gebruiken om te zien wat je al bereikt hebt”.
Daarnaast ervaarde ze dat er weinig over het onderwerp gepraat wordt. Mensen vinden het een ongemakkelijk onderwerp.
Je kunt je leven terug claimen na zo’n vreselijke gebeurtenis
Met Losse haren wil Graansma slachtoffers helpen. Ik hoop dat ze zich erin herkennen en dat ze begrijpen dat ze niet gek zijn. Wat de buitenwereld niet begrijpt, is dat het nooit overgaat.
Ik wil de lezers duidelijk maken dat je je leven terug kunt claimen na zo’n verschrikkelijke gebeurtenis en dat je daarna ook nog positief in het leven kunt staan.
Toen bleek dat de dader een psychische stoornis had, kon ik hem vergeven. Ik moet ermee dealen dat het is gebeurd. Daar probeer ik iets positiefs uit te halen. Je houdt de regie om je leven terug te pakken en er iets moois van te maken.
Sonja Graansma wil niet blijven hangen in verbittering.
Ik ben mezelf voor een deel kwijtgeraakt, maar wil niet de rest van mijn leven boos blijven.
Ik heb de dader kunnen vergeven voor wat hij mij heeft aangedaan. Natuurlijk wilde ik hem in het begin het liefst van alles aan doen en ben ik ook ontzettend boos op hem geweest. Maar op de lange termijn kost dat veel negatieve energie. Ik ben mezelf op die dag in 2003 voor een deel kwijtgeraakt, maar ik heb er alleen mezelf mee als ik voor de rest van mijn leven boos zou blijven. Daarom heb ik die keuze gemaakt en tegelijkertijd besloten om door te gaan.
Wanneer je zoiets meemaakt, word je als het ware van een ladder afgeduwd, en je moet zelf maar bedenken hoe je weer omhoog klimt.
Ik durfde heel lang niet alleen in het donker naar buiten.
Mijn onbevangenheid en naïviteit – het gevoel van ‘mij overkomt nooit iets’ – ben ik voorgoed kwijt.
Toen ik daar lag, raasde het door mijn hoofd: wat zijn mijn kansen? Het was al laat, er was niemand op straat, en hij had dat mes
Ik heb heel lang schaamte gevoeld om erover te praten, omdat de buitenwereld zo snel oordeelt.
